،

دردهای من جامه نیستندتا ز تن در اورم تاز تن در اورم
شانه و چکامه نیستند تا به رشته سخن  براورم

نعره نیستند ،نعره نیستند تا ز نای جان براورم
دردهای من نگفتنی ست؛
دردهای من نگفتنی ست؛
دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست، دردهای مردم زمانه هستْ
مردمی که چین پوستینشان، مردمی که رنگ روی استینشان ،مردمی که نام هایشان ،جلد کهنه شناسنامه هایشان درد می کند ؛

من ولی تمام استخوانهای بودنم ،لحظه های ساده بودنم درد می کند

انحنای روح من ، شانه های خسته غرور من،  تکیه های بی پناه دلم  شکسته  هست

کتف گریه های بی ترانه ام ، شانه های زخمه خورده ام درد می کند ...........................